Ζαρός, από τα πιο όμορφα κεφαλοχώρια του νομού, με 2.219 κατοίκους, απέχει 45 χλμ ΝΔ από το Ηράκλειο και είναι χτισμένος σε καταπράσινη περιοχή.

Είναι φημισμένος για τα άριστης ποιότητας άφθονα νερά που, από τις πηγές Βότομος και Μάτι, κυλάνε σε κανάλια μέσα στο χωριό και στη συνέχεια αρδεύουν μεγάλες εκτάσεις με ελιές και κηπευτικά.

Σε μικρή απόσταση από το χωριό -800 μ. περίπου- κοντά στην πηγή Βότομος, μια μικρή όαση με πανύψηλα πλατάνια, πετρόχτιστες βρύσες και έναν παραδοσιακό -σε λειτουργία- αλευρόμυλο. Διαμορφώνεται σε χώρο αναψυχής. Εδώ λειτουργεί και το μοναδικό ξενοδοχείο του χωριού, καθώς και δυο εκτροφεία πέστροφας.

Κοντά στο Ζαρό, 3,5 χλμ Α, υπάρχει το μικρό χωριό Νύβριτος, από τους ελάχιστους οικισμούς που διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Από το Ζαρό, ο δρόμος ΒΔ, οδηγεί στο ορεινό χωριό Καμάρες απ’ όπου αρχίζει η ανάβαση στο φημισμένο σπήλαιο. Οι Καμάρες απέχουν 56 χλμ ΝΔ από το Ηράκλειο και έχουν 114 κατοίκους.

Αξιοθέατα αποτελούν:

Το σπήλαιο Καμαρών, στα ΒΑ του χωριού, στη νότια πλαγιά της Ίδης (Ψηλορείτη) σε υψόμετρο 1.520 (1 ώρα ανάβαση). Ανακαλύφθηκε το 1890 από κάποιο χωρικό και με τις ανασκαφές Άγγλων αρχαιολόγων (1913) ήρθαν στο φως σημαντικά μινωικά ευρήματα και κυρίως μεγάλες ποσότητες από τα πολύχρωμα αγγεία της Μεσομινωικής (Παλαιοανακτορικής) Εποχής, γνωστά με το όνομα καμαραϊκά. Θαυμάσια δείγματα των αγγείων αυτών, που βρέθηκαν επίσης στα μεγάλα παλάτια της Κνωσού και τηςΦαιστού, υπάρχουν στο Μουσείο Ηρακλείου. Το σπήλαιο, που χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία από τους νεολιθικούς ανθρώπους, ήταν κατά πάσα πιθανότητα αφιερωμένο στη λατρεία της μεγάλης μινωικής θεότητας.

Σε 10 χλμ απόσταση το μοναστήρι Βροντισσίου - 14ου αιώνα. Υπήρξε σπουδαίο κέντρο μοναχισμού και πνευματικής καλλιέργειας στα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας. Διατηρήθηκε και ύστερα από την τουρκική κατάκτηση, μέχρι που η εκκλησία και 10 κελιά καταστράφηκαν στην επανάσταση του 1866. Στην εκκλησία διατηρούνται τοιχογραφίες, όλες από το 14ο αιώνα. Στην είσοδο του μοναστηριού σώζεται επίσης μαρμάρινη κρήνη από το 15ο αιώνα, με ανάγλυφες παραστάσεις του Θεού, του Αδάμ και της Εύας και τέσσερις φιγούρες που συμβολίζουν τα ποτάμια του Παραδείσου και συγχρόνως αποτελούν στόμια από τα οποία τρέχει νερό.